കൂട്ടിനൊരാള്‍...

പുറത്ത് മഴ കനക്കുന്നു..ഒരു ഇരുണ്ട ജനാലകപ്പുനത്തിരുന്ന് കയ്യിലൊരു പേപ്പര്‍ കപ്പില്‍ മഷീന്‍ ചായയും പിടിച്ച് നില്‍ക്കുന്ന ഞാന്‍.

മഴ കാണുമ്പോള്‍ ഓര്‍മ്മകള്‍ തീവണ്ടി പെട്ടികള്‍ പോലെ നിരനിരയായി വരുന്നത് എന്തു കോണ്ടാണ്?ദെല്‍ഹിയിലെ മഴയും വരണ്ട മഴയാണ്.കുട ഇവിടെയൊരു ആഡംബരവസ്തുവാണ്.ആണ്‍പെണ്‍ വ്യത്യാസമില്ലാതെ എല്ലാവരും നിരത്തില്‍ നടക്കും.

ഇത് പോലൊരു മഴയത്താണ് പൂനം ഭട്നാഗര്‍ എന്നെ ചായ കുടിക്കാന്‍ ക്ഷണിച്ചത്.ചായയും ചൂട് പക്കോഡയും.കോണാട്ട് പ്ലേസിലെ ബാ‍ങ്കില്‍ സൈറ്റ് എഞ്ചീയറായിരുന്ന അവളും ഫീല്‍ഡ് എഞ്ചീയറായ ഞാനും ഒരേ തട്ടുകാരായിരുന്നെങ്കിലും അവള്‍ക്ക് കാറുണ്ടായിരുന്നതിനാല്‍ വല്ലപ്പോഴും എനിക്കൊരു ലിഫ്റ്റ് തരപ്പെട്ടിരുന്നു.

കാറിന് ചുറ്റും ദ്രുതതാളത്തില്‍ നൃത്തം വയ്ക്കുന്ന മഴ.ഈ ലോകത്ത് ഈ രണ്ട് മനുഷ്യജന്മങ്ങള്‍ മാത്രമേ ഉള്ളു എന്ന പോലെ...എഫ്.എമ്മിലെ പെണ്‍കുട്ടി നിര്‍ത്താതെ ചിലയ്ക്കുന്നു,ഇടയ്ക്ക് മഴ പുരണ്ട പാട്ടുകളും.

പൂനത്തിന്റെ ചോദ്യം അപ്രതീക്ഷിതമായിരുന്നു.അഭിപ്രായം എനിക്കും ഇഷ്ടപെട്ടു.മഴ ഒലിച്ചിറങ്ങി നനഞ്ഞ തറയുള്ള ആ ടാര്‍പോളിന്‍ കൂടാരത്തിന്റെ മുന്‍പില്‍ ഇറങ്ങി.പ്ലാസ്റ്റിക്ക് കപ്പില്‍ ഇഞ്ചി ഇട്ട ചായയും ഇല പ്ലേറ്റില്‍ പക്കോഡയും..ചാറ്റലടിക്കാതിരിക്കാന്‍ അവള്‍ അടുത്തേയ്ക്ക് നീങ്ങിയിരുന്നപ്പോഴും എന്റെ പ്ലേറ്റില്‍ നിന്നും നുള്ളിപെറുക്കിയപ്പോഴും വരികള്‍ക്കിടയില്‍ വായിക്കാത്ത ബാല്യത്തിന്റെ നിഷ്കളകതയ്ക്കായി കൊതിച്ചു ഞാന്‍.

ഉച്ച മയങ്ങിയ നേരമായതിനാല്‍ ട്രാഫിക്ക് കുറവായിരുന്നു.ഇന്ദ്രപ്രസ്ഥ പാര്‍ക്ക് ഒട്ടും തിരക്കില്ലാതെ കണ്ടു..ഒന്നും പറയാതെ തന്നെ വണ്ടി ഒതുക്കിയപ്പോള്‍ മനസ്സോന്ന് പിടച്ചു.”നമുക്കോന്ന് നടക്കാം” മറുപടി കേള്‍ക്കാതെ തന്നെ അവള്‍ ഇറങ്ങിയിരുന്നു.പിന്നാലെ ഞാനും.

നീണ്ട പാതയടികളിലൂടെ ഒന്നും മിണ്ടാതെ തന്നെ നടന്നു.ഒറ്റയ്ക്കും പെട്ടയ്ക്കും നില്‍ക്കുന്ന മരചോട്ടില്‍ ലൊകം തന്നെ മറന്ന് ലയിച്ചിരിക്കുന്ന പ്രണയ ജോടികള്‍.

”മോഹന്‍,നിനക്കൊരു ഗേള്‍ ഫ്രണ്ടില്ലെ? എന്താ അവളുടെ പേര്?.
ഒന്ന് പകച്ച ഞാന്‍ പതുക്കെ പറഞ്ഞു
“നയന”,
ഇപ്പോള്‍ എവിടെയാണ്? “
“പഠിക്കുന്നു, കോയമ്പത്തൂരില്‍,എഞിചിനീയറിങ്ങിന്”
“നിങ്ങള്‍ ഒന്നിച്ച് പഠിച്ചവരാണല്ലെ?, ഒത്തിരി മരംചുട്ടി നടന്ന് കാണുമല്ലൊ?”

കനം നിന്ന മൌനം ഉടഞ്ഞതില്‍ ഞാന്‍ സന്തോഷിച്ചു.സിമന്റ് ബന്‍സില്‍ ഇരുന്ന അവള്‍ക്കരികിലായി ഞാനും ഇരുന്നു.പെട്ടന്നാണ് അവള്‍ തല എന്റെ തോളില്‍ ചായിച്ചത്.പിന്നെ ഒന്നും മിണ്ടാതെ കുറെ നേരം ഇരുന്നു..ഉള്ളിലെ വാദപ്രതിവാദങ്ങള്‍ പുറത്ത് കേള്‍ക്കാതെ ഞാനും.

പിന്നെയവള്‍ എഴുന്നേറ്റ് നടന്നു.ഒന്നും മിണ്ടാതെ കാറില്‍ കയറി,പിന്നലെ വരുന്ന എനിക്കായി കാത്തിരുന്നു.അതു വരെയില്ലാത്ത ഒരു വീര്‍പ്പുമുട്ടല്‍ തൊന്നി.

എന്നും ഞാനിറങ്ങാറുള്ള സ്ഥലത്തിന് അല്പം മുമ്പ് വണ്ടി നിര്‍ത്തി അവള്‍ പാഞ്ഞു.”മോഹന്‍, ഇന്നെന്റെ വെഡ്ഡിങ്ങ് ആനിവേഴ്സറിയാണ്,കാത്തിരിക്കാന്‍ ആരുമില്ല, ഈ സന്ധ്യയും അതിന്റെ ഓര്‍മ്മകളും മറന്നേയ്ക്കൂ”,”നയനയോട് പോലും പറയേണ്ടാത്തതായി”

മഴക്കാറ് മൂടി കൂടുതലിരുണ്ട ഒരു സന്ധ്യയിലേയ്ക്ക് ഞാനിറങ്ങവെ അവളും വണ്ടിയും തിരക്കില്‍ മറഞ്ഞു.

നയനയോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത ആ ഓര്‍മ്മകള്‍...

-പാര്‍വതി.